Cadeautjes

Cadeautjes

Afgesproken met Youp dat wij op de verjaardag zelf koffie komen drinken en dan namens ons tweeën een kleinigheid geven. Hierop draait Sannah zich met een verontwaardigde harde miauw om en loopt zonder om te kijken naar buiten. Och heden! Sannah, zo bedoel ik het niet ook namens jou natuurlijk!, roep ik met zoetgevooisde stem, maar Sannah zou Sannah niet zijn als ze hier naar luisterde.

Wanneer ik ‘s middags een kaartje schrijf, komt Sannah kijken of haar naam er wel bij staat, ze springt op tafel… althans, dat probeert ze. Wat gaat dat faliekant mis: ze glijdt met eenzelfde snelheid terug op de vloer en probeert hier met een bepaald elan een draai aan te geven zodat het toch nog iets lijkt, al weet ik niet wat!

Na het eten wandelt ze naar buiten en ik zit nog even uit te buiken wanneer ik een doodspiepje hoor en naar buiten snel. Ik sta in de deuropening maar Sannah is sneller met een veldmuisje bungelend in haar bekje.

Het muisje is niet meer te redden, dat is blijkbaar haar verjaarscadeau!

Ik dirigeer Sannah met muis naar buiten en laat haar het muisje bij het kattenkruid neerleggen, geef haar een aaitje (je moet toch wat) en zet haar binnen neer. Met alle egards geef ik het muisje terug aan moeder aarde, niet in de tuin maar op gemeentegrond zodat Sannah er niet bij kan.

Sannah krijgt vervolgens de opdracht geen cadeautjes meer mee te brengen, is zo commercieel, ze is van zichzelf al lief genoeg!!

Hoeft ze niets voor te doen (zucht)!