De bevalling van Indy

Donderdag 3 juni 2004.

Om 08.30 uur is Indy 4 keer naar de kattenbak geweest en daarna liep ze wijdbeens naar de salontafel en ging daarop liggen. Ze draait steeds met haar hoofd en wil likken, maar ja ze komt er niet meer bij. Ze gromt, niet hard maar zachtjes .
09.15 uur: ze is weer rustig.
10.00 uur: ze gilde even een paar keer en is even onrustig, maar slaapt daarna weer. Ze maakt mij nerveus en ik haar denk ik.
10.40 uur: we gaan weer even heen en weer wandelen om vervolgens languit op de grond in de huiskamer te gaan liggen.
11.00 uur: Ze is erg rustig nu.
13.30 uur: Ze deed weer raar met haar koppie. Ze was helemaal van de wereld; daarna is ze gaan slapen.
16.00 uur: Ze slaapt.
20.00 uur: Nog niks veranderd. Ze ligt in de gang nu te slapen. Ze zoekt de koelte op.

Vrijdag 4 juni 2004.

De hele nacht is ze rustig geweest en om 08.30 uur vanochtend was het weer even raak. Ze gilde en bromde weer. Maar de dierenarts zei: “ook weeën doen pijn, laat haar maar zoveel mogelijk slapen en eten en drinken; dit weekend zijn ze er wel”. Nou, ik hoop het. Het is gewoon slopend! Indy kan er niks aan doen, maar ik slaap maar 2 à 3 uur per nacht en dat is gewoon echt heel slecht voor mij. Maar ja, voor Indy heb ik alles over.

17.20 uur: Ze heeft net een schaal vis gehad. Dat was eigenlijk voor alle katten, maar zij eet het meest.
Ze stinkt nu echt, ze kan namelijk haar achterste niet meer schoonmaken en ze laat het niet toe dat wij het doen. Ik hoop dat dit weekend de kittens er zijn, want ik heb morgen, zondag, maandag en dinsdag hele vroege dienst en dan moet ik om 4 uur mijn bed uit.
Maar ze houdt me wakker. Ik ben dus gebroken.

Zaterdag 5 juni 2004.

Toen ik om kwart over 10 van mijn werk thuis kwam, was ze weer aan het brommen. Dat wordt echter een bekend ritueel en ze gaat daarna weer liggen pitten.
Nu in de avond loopt ze heen en weer, dus weer even wat langer afwachten.

Zondag 6 juni 2004.

Vandaag was ze erg rustig.

Maandag 7 juni 2004.

Om half 5 ging mijn wekker af. Ik moet naar mijn werk en nee hoor, Indy nog niks aan de hand. Ze stinkt gewoon helemaal. Ik zal uit mijn werk even de arts bellen.
Onderweg naar huis heb ik de dierenarts gebeld. Ik krijg een hoop commentaar. Hij zei dat ik de natuur zijn werk moest laten doen en dat het niet hielp dat ik steeds belde. Ik zei: “ik vertrouw het niet, er ligt volgens mij een kitten verkeerd”. Hoe ik erbij kwam, ik was toch geen arts! Dus ik zei: “ik weet veel over zwangere mensen en het voelt niet goed” en hij hing zo maar op!
Ik heb meteen een andere dierenarts gebeld en ik kon direct komen. Ik heb een collega gebeld en die bracht me er naar toe.
Ik was er om 11.30 uur en mocht gelijk naar binnen. Daar zei de arts dat hij geen leven voelde. We konden een echo laten maken of direct beginnen. Ik moest ook beslissen of ze alleen keizersnede zouden doen of tegelijkertijd een sterilisatie uitvoeren. Ik besloot voor het laatste, maar wilde toch de echo laten doen. Op de echo was maar 1 kloppend hartje te zien. De arts had nog 1 spoedgeval en daarna was Indy aan de beurt.
Om half 1 was het zover. Ik had buiten de ene na de andere sigaret gerookt. Ook was ik aan het sms-en geweest. Eerst mijn vriend en daarna iedereen.
Het gevolg was dat iedereen nu ook bezorgd was.
Opeens kwam de assistent vertellen dat het er 5 waren. Ze leefden alle 5, maar 2 waren er slecht aan toe. Ik mocht er zo bij.
10 minuten later mocht ik er bij. Daar lagen ze onder de warme lamp.
1 dag later en ze waren allemaal dood geweest en Indy waarschijnlijk ook. Het hele zwarte kitten was er het slechts aan toe. Dit is nog gereanimeerd en toen de kittens bij Indy werden gelegd, begreep die er niks van. Ze had zoiets van: “wat is dit?!”
Ze was nog een beetje groggy van de narcose maar om half 3 mocht ik naar huis.
Daar aangekomen heb ik Indy en de kittens in de slaapkamer gelegd.
Ze keek er niet naar om tot 22.00 uur, want toen ging ze op de bank liggen. En daar liet ze de kittens toe. Ze geeft ze eten en likt ze schoon.

Er is een hele rooie bij (een mannetje), een hele zwarte en 3 met de rug helemaal zwart en de buik wit. Dat zijn waarschijnlijk allemaal dames.
Ze zijn na de eerste dag bijna allemaal aangekomen, alleen de rooie die het zwaarst was, is 10 gram afgevallen.
Ik ben blij met het grut en Indy ook.

Groetjes van Jenny, Bert, de kids, Indy, alle andere katten, de hond en de kittens.

Hieronder staan 2 foto’s (eind augustus 2004) van Tom en Xena. 2 kinderen van Indy.

Xena is een hele zwarte poes. Het is de dochter van Indy en was degene die door mij gereanimeerd is bij de geboorte. Ik was toen helemaal verliefd op haar geworden. Dit kan ook niet anders, want het is een schoonheid die niet op de foto wil.
Tom is de zoon van Indy. Een hele mooie rooie kater. Hij is nog steeds een beetje ziekelijk en wordt natuurlijk heel goed verzorgd. Ook hij wil niet op de foto, vandaar dat ik er ook maar op sta.