Onze overloper Youp

Overloper

Na een half jaar gewenning bij ons vertrok onze nieuwe huisgenoot op zondagmiddag om niet meer terug te komen.
Wij maar flyers met foto ophangen dat wij hem toch wel enorm misten.
Na een week belde een dame met de vraag of wij een kat misten, zij was getipt door Stichting Zwerfdier. In het verloop van het gesprek wist de dame te vermelden dat onze vriend al een week bij haar in huis logeerde, nadat hij was binnen gekomen door het kattenluik, bestemd voor hun kat Bram.

In 2011 was de vogel weer gevlogen. Op zondagavond niet thuis gekomen en de nacht op maandag ook niet. Maar maandagochtend roept de plicht weer en je moet weer aan het werk, wel of geen Youp thuis. Maar hij kende de weg door het slaapkamerraam naar binnen. Maandagmiddag als een gek naar huis gereden, in de keuken kijken naar de etensbakjes: gelukkig, die waren leeg, dus de overloper is weer thuis. Nee dus, op de overloop zat een vreemde kat zijn bekje af te likken. Op mijn vraag “wat doe jij hier” geen antwoord, had ik trouwens ook niet verwacht. Maar wel met een rotgang naar de voordeur rennen en vertrekken zonder dank je wel voor de smakelijke maaltijd, die eigenlijk voor onze Youp bestemd was. Maar die bleef weg..!
De volgende ochtend vroeg, ik kwam terug van de post ophalen, zag ik onze lieve vriend langs de schutting van de buren lopen. De auto midden op straat neergezet met draaiende motor, en na het roepen van zijn naam heb ik hem kunnen oppakken en in de auto kunnen zetten. Dus de auto voor onze deur neergezet en geprobeerd Youp uit de auto te tillen. Je hebt geen idee hoe snel en glad zo’n kat is. Als een aal wist hij zich uit mijn handen te wurmen, en als ik hem niet bij de achterpootjes had kunnen pakken, was hij weer ontsnapt. Dus de kater naar binnen gezet, voordeur dicht en de auto afgesloten. Eenmaal weer binnen heeft de kater een predikt gekregen wat hij wel niet dacht om ons in zak en as achter te laten. Meer zelfs een zielig miauw kon er niet vanaf, maar wel naar de etensbak rennen. Ik twijfelde nog om hem voor straf geen eten te geven, maar heb je eenmaal een kat zielig zien kijken, je smelt als sneeuw voor de zon. Dus wel eten geven.
Voor straf moest Youp een aantal dagen binnen blijven, dat had ik hem beloofd.
Maar nadat hij een halve dag bij de achterdeur heeft gezeten om naar buiten te kijken en het raam bewerkt te hebben met de voorpootjes, gingen verdwenen mijn goede voornemens weer.

De dag erop met lood in de schoenen naar het werk, want Youp was weer niet thuis gekomen Omdat het bijna voorjaar was dacht ik: “Hij zou toch niet achter de meiden aanzitten, notabene is hij in de kracht van zijn leven met negen jaar. Aan de andere kant is hij beroofd van de hormoonproductie doormiddel van castratie”.
Een gesprek met de dierenarts leerde mij dat bij sommige katers de productie van hormonen in de hersens doorgaat. Dan is er maar een oplossing: chemische castratie om het laatste restje manlijkheid te onderdrukken. Nu zag ik onze Youp niet als zombie de rest van zijn leven slijten. Dus de injectie maar niet. Wij maken van onze lieve man geen zombie, never nooit!

Een dag later zag ik Youp weer langs de bekende schutting lopen en bij de overburen in de tuin springen. Een bezoek aan de buren leerde ons dat onze overloper daar tegen het raam aantikte en op verzoek naar binnen werd gelaten. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was liep hij naar de zolderverdieping om aldaar op een bed neer te vallen en zijn nachtrust te beginnen. Nog geen honderd meter bij ons vandaan. En eten heeft hij bij de buren niet gekregen, want zij waren niet op het bezoek van een kat ingesteld. Dat moesten wij eens proberen om Youp geen eten te geven! Hij trok ons de repen stof uit de broekspijpen om aan te geven dat zijn eten er moest komen. En onmiddellijk.

Een week later waren wij hem weer de hele dag kwijt, hij zou toch niet weer bij de buren zitten? Jawel hoor. De buurvrouw zag mij door het keukenraam aankomen en gaf aan dat ik binnen moest komen. In de woonkamer lag onze overloper op de bank, en nog wel op een overheerlijke pluche deken. Ja, die had hij bij ons niet. Ik naar huis met de kater onder mijn arm na met de buurvrouw afgesproken te hebben onze vriend niet te lang in haar huis te laten en na een uur weer de deur uit te zetten. “Ja maar hij is zo lief “, was haar antwoord. Dat hij lief is weten wij al drie jaar. Dat de buurvrouw hem ook lief vindt, was voor mij geen reden om hem met anderen te delen. Zo weet ik nog een aantal buren die hem ook lief vinden, maar ik wil van onze kater geen deeltijdkater maken. Het is onze: kater!!!!

Later denk je erover na of de kater wel voldoende liefde krijgt, en slaap -en rustplaatsen in ons huis heeft. Vragen, waarop je het antwoord al wist.
Meneer de kater heeft in de slaapkamer en woonkamer zijn eigen appartement, in de woonkamer nog een eigen relaxfauteuil, een kussen op de bank en door het hele huis verspreid nog een aantal slaapmandjes en dekens, dus luxe alom. Wij moeten het doen met een bed per persoon, en als dat niet bevalt, jammer dan. Er is geen uitwijkmogelijkheid voor ons. En dit ene bed wordt ook vaak nog gedeeld met…… Natuurlijk met Youp.
En over aandacht heeft de overloper ook niet te klagen. Als hij in de kamer is, wordt er geen stofzuiger gebruikt, want dat doet zeer aan zijn gevoelige oortjes, en wij willen niet dat de kater de kamer uitrent om het geluid van de stofzuiger. Tijdens zijn maaltijd mag ook de vaatwasser niet in werking zijn, want dat bederft zijn eetlust. Ik vraag mij af of de buurvrouw ook op haar teentjes door het huis loopt als Youp op visite is? Vermoedelijk niet.

Ik heb het opgegeven om de gedachten van onze kater te doorgronden. Wie het wel weet mag het zeggen, ik weet het niet meer.
Heeft hij weer een standje verdient om het lange wegblijven, zo van: ben jij nou van de ratten besnuffeld om zo lang weg te blijven?!#*%!!, zet hij de meest arrogante kop op en loopt uit de kamer, dat had ik vroeger thuis moeten proberen: Een draai om de oren was zeker beter geweest.
Loop je hem dan achterna, zit de kater op de bovenste tree van de trap naar je te kijken, ik krijg dan het gevoel dat hij mij uit zit te lachen, hij weet toch dat hij sneller op de zolder is dan ik. Even later komt hij de trap afstormen om naast je op de bank te komen liggen. Weg ergernis om zijn wegblijven, hij gaat tevreden knorren als je hem in de nek en onder de kin kriebelt. Kun je op zo’n kater boos zijn, nee toch.

Ik heb nu de oplossing gevonden, wij laten hem ’s morgens heel vroeg uit omdat de buren dan nog slapen en hij nergens naar binnen kan. Binnen een uur is meneer weer thuis, krijgt zijn eten en gaat slapen. Jawel, bij ons in huis!
Alleen voor de rest van de dag en de avond moet ik nog iets zien te vinden.
Misschien biedt de komende winter uitkomst.

Ellie en Helmut Lachner, Alkmaar, 2010