Spooky en Buck

Spooky en Buck

Het leek ons leuk dat de sikkeneurige dame misschien wat moedergevoelens zou ontwikkelen en zich ontfermen over dat kleine wezen dat over enorme energie beschikte, maar ook plotseling ter plekke om kon vallen om in een diepe slaap te vallen. Dit was allemaal te veel voor Sacha. Het rennen door het huis, in de gordijnen vliegen, zo maar op d’r rug te springen, opeens voor haar te gaan liggen en tegen de oude dame te gaan blazen. Dat was haar allemaal te veel, dus Spooky werd door Sacha compleet genegeerd, erger nog, gezien als rustverstoorder. De oude (10 jaar) tante wenste zich niet met de kontkrummel te bemoeien.

Anders onze Maup. Vanaf het begin is hij als een echte vader achter dat mormel aan gelopen. Als zij zich te ver uit de gevel meende te begeven, Maup erachter aan, met doelzekere beet in d’r nek gepakt en weer naar binnen brengen of naar een plek waarvan hij dacht dat het goed voor haar was. Wij hebben heel wat kilometers videofilm van het span gemaakt. Onze Maup is met de komst van Spooky steeds jonger geworden. Heeft hij voor de komst van Spooky wel een aantal uren per dag kunnen slapen of doezelen, met de komst van Spooky was het gedaan met de rust. Dat ventje is de hele dag met de kleine in de weer geweest, spelen en achter haar aan rennen, over de schutting vliegen, verstoppertje spelen tussen de struiken, met hoge rug en gestrekte poten zijdelings door de tuin springen als een jonge bok, alles wat Spooky kon, kon hij ook weer, en vele malen beter. Dit heeft het kereltje volgehouden tot zijn bijna 18e levensjaar. Toen moesten wij hem in laten slapen voor een niet operabel abces in de tong.
Sacha was al 3 jaar eerder gegaan door kanker.
Opeens stilte in huis. Bij ons en bij Spooky, want zij miste haar vriendje en speelkameraad.
Wij hadden elkaar eigenlijk beloofd “op is op”. Want met 3 katten is het moeizaam een goede oppas te vinden voor de vakantie.

Dit was vooral van toepassing op Spooky. Inmiddels ook al 12 jaar oud kan zij het niet laten elk woord dat tot haar gesproken wordt te becommentariëren. Wij zeggen wel eens tegen haar “mens hou alsjeblieft een tijdje je kop, ik word zo moe van dat geklep”. Behalve als zij op schoot ligt en zonder commentaar de juiste positie heeft gevonden, hoe rot je er ook zelf bij zit, en haar onder de oksel van d’r voorpootjes kriebelt. Dan hoor je haar niet, behalve een diep gesnor van vrede.
Dus na 6 maanden ben ik toch maar kijken voor een kater op leeftijd, hopende dat Spooky iets in de nieuwe huisgenoot zou zien.

Bij Stichting Zwerfdier heb ik mijn wensen kenbaar gemaakt omtrent de nieuwe huisgenoot. Het moest een kater zijn en een klein beetje dominant, want dat was Spooky gewend, zo af en toe een tets tussen d’r oren van Maup, zeker als zij het te gek had gemaakt.
De beheerster van Zwerfdier wist wel iets voor ons, zij zou mij in het kattenverblijf wel iets laten zien.

Verder als over de kop aaien ben ik niet gekomen, want voordat ik het wist zaten de hoektanden in mijn hand tussen duim en wijsvinger. Hij had niet alleen een grote kop maar ook hele sterke kaken. En snel dat die was, als de bliksem omdraaien en de nagels van de voor- en achterpoten in mijn arm slaan. Zo, die liet niet met zich sollen. Eerst maar thuis de wonden behandeld en erover denken of dat wel de geschikte kat voor ons was. Maar hij zat er al ruim twee jaar en niemand wilde hem blijkbaar hebben. Ik wel!
Twee dagen later mocht ik hem ophalen. Bleek onze transportmand voor de tijger te klein te zijn. Hij ging dus mee in een geleende mand van Stichting Zwerfdier in de auto. Dat vond hij wel leuk, dat autorijden. Een pluspunt, want hij zou nog wel vaker met de auto mee moeten in de toekomst. Thuis aangekomen, het deurtje van de mand opengezet en maar wachten wat er ging gebeuren. Meneer kwam uit de kooi en inspecteerde de kamer inclusief de bewoners. Dat kon zijn goedkeuring wegdragen, want hij ging languit liggen. Jeetje, hij was bijna 3 TEGELS VAN 40 CM LANG.

Groetjes van ons vieren. Ellie en Helmut Lachner, Spooky en Buck, Alkmaar