Een overwachte reis

Een nestje kittens wordt achtergelaten in een doos aan de rand van een groot bos. Ze slapen als roosjes en hebben niets in de gaten. De oudste, De Rosse, denkt dat hij de sterkste en de slimste is en neemt al snel de touwtjes in handen. Hij voelt zich verantwoordelijk voor zijn zusjes en broertje.
Die verantwoordelijkheid dragen is alleen minder makkelijk dan hij in het begin, denkt. Samen maken ze avonturen mee die de kleintjes niet snel zullen vergeten.

Hieronder een voorproefje.

Onderzoekend en bang kijk ik de richting uit van het oorverdovende lawaai. Met veel moeite houd ik mijzelf en mijn gevoelens in bedwang, al mijn haren trachten overeind te komen. Een natuurlijke reactie, maar erg vervelend en niet gemakkelijk om tegen te houden. Ernstig en koelbloedig ben ik nu op weg, richting het geluid. Op de tippen van mijn pootjes, sluipend, steeds dichterbij, tussen de struiken door, om onopgemerkt iets meer op te kunnen vangen van de oorzaak betreffende dit ongekende lawaai. De anderen blijven bibberend achter.
Pal voor mijn neus zie ik een natte bol, hij komt doorheen het struikgewas gepord. De twee gaten erin zien er echt groots uit van dichtbij. Ze bewegen op en neer, en van links naar rechts.
De ganse, glimmende bol is in beweging! Stil houden, Rosse, denk ik bij mezelf, stil houden jongen. Dit is net zo’n snuit als die van Sloeber, de hond die bij ons woonde. Alleen is deze veel, heel veel groter! Wetende dat ook Sloeber ons steeds vond in de kleinste hoekjes, besef ik dat dit natte geval mij zeker ruikt, dat kan niet anders. De natte geurzoeker van het soort beest dat ze hond noemen, heeft ongekende capaciteiten. Zeker en vast dat hij me allang weet te zitten. Gespannen, afwachtend, komt nu ook het harige gedeelte van de natte top mee de struiken in, steeds meer naar mij toe.
Twee grote, glanzende ogen staren me plots verbaasd aan. Mijn pootjes trillen, terwijl ze doorzakken, en mijn buik het korrelige zand raakt. Omdat ik geen kant op kan, houd ik mij maar zo plat mogelijk. De warme adem van heel het geval voel ik over mij heengaan. Een onderzoekend, snuffelend geluid glijdt ook nog eens over mijn nek tot aan mijn staartpuntje, dat eveneens trilt van angst. Een druppel kwijl komt uit de bek los en valt op mijn rechteroor, Bah, wat vies!

Auteur: Veerle Heymans.