De lotgevallen van de kat Wammes

Hoe een onoplettendheid van mij kon leiden tot een grote vreugde en verbazing bij een jongen die Dennis heet, blijkt uit onderstaand verhaal. Het zal je ook niet verbazen dat ik deze knul kon belonen met een cadeau waar hij nooit aan gedacht zou hebben.  Hij was ook erg verrast dat hij een mailtje van me kreeg met enkele cadeaukaarten. Hij stuurde me een bericht terug dat hij heel erg blij was en dat het helemaal niet nodig was geweest om dat te doen.

Lotgevallen van de kat Wammes

Al pratend tegen Wammes loop ik na het afmeren van de pont de eeuwenoude Veerpoort onderdoor en daar wordt een nachtmerrie werkelijkheid; het deksel van het mandje schiet open en een zwarte schicht verdwijnt de hem onbekende Zilverstad in. Ik schreeuw tegen voorbijgangers “Help me toch” en dwing ze min of meer mee te helpen zoeken, alle beleefheden negerend. Dus gaan grote kerels op hun knieën om onder geparkeerde auto’s te kijken, zonder resultaat.
Maar dan roept een jongen van een jaar of 12 “Dennis” geheten dat hij Wammes een auto in zag schieten. Maar van wie is dan die zwarte geparkeerde auto? Met de moed der wanhoop maar overal aangebeld en ik kom er achter dat de auto van iemand uit een cafeetje aan de haven is.
De eigenaar opgespoord, die met tegenzin met me meegaat, omdat hij een buslading toeristen verwacht die van plan zijn bij hem een pannenkoek te komen eten. Maar wat kan mij die pannenkoeken schelen. Wammes moet gevonden worden!!!
Bij de auto aangekomen staan diverse mensen op de motorkap te duwen en te schreeuwen, maar zo komt een doodsbange kater helemaal nooit te voorschijn. Met veel moeite de motorkap open en dan….. “jawel, daar zit een doodsbange zwart-witte kater met grote angstogen tussen de motor. Dennis, je bent mijn held, dankjewel!
Ik praat nog even met hem om hem te bedanken voor zijn oplettendheid en vraag zijn adres. Dat heb ik gekregen en ook zijn e-mailadres. Nu kon ik hem een passend cadeau geven, want waar kun je zo’n jongen mee blijmaken. Ik kwam er achter dat hij een PlayStation had gekregen van een wat oudere neef. Deze neef had zelf de nieuwste versie gekocht en Dennis had die van hem gekregen. Ik bedankte Dennis voor de zoveelste keer en ging nog steeds bibberend en overstuur met Wammes richting huis. Ik was nog wel zo slim om deze keer het deksel van de mand goed dicht te doen.

Toen ik eindelijk thuis was, heb ik hem op aanraden van het asiel in een bench gedaan en na een klein weekje mocht mijn nieuwe aanwinst zijn onderkomen inspecteren. Kattenluikje aan een kant open, tot grote ergernis van mijn overige 5 katten. Al krijgen er 3 het luikje toch open, ook al is het gedeeltelijk gesloten, ze zijn inventief, mijn katten.
Tot mijn grote verbazing is het niet mijn grote zwarte kater Daan, maar mijn “lieve” kleine lapje Sofietje die heel intolerant naar de nieuwkomer blaast en slaat.
Gisteravond zit ik op de bank te lezen. Mijn sullige cyper Jip ligt naast me te slapen. Het is stil en vredig in huis, onze buikjes zijn rond gegeten, op de achtergrond een zacht muziekje. Dan springt een zwart-witte schicht naast me op de bank. Ik zit doodstil en kijk gefascineerd toe hoe Wammes centimeter voor centimeter naar Jip toeschuift, tot ze kop-aan-kop samen verder dromen. Een paar uur later liggen ze naast elkaar op de krabpaal.
En vanmorgen word ik wakker van een onbekend en luid gespin naast me op mijn kussen. Slaperig kijk ik in de grote kijkers van een voormalige asielkat. Voor het eerst zit hij naast zijn nieuwe mens op bed en laat zich innig tevreden over zijn zachte buikje aaien.
En dan komt ook de dag dat hij zo’n 10 weken bij me is en zijn eerste stapjes in die boze buitenwereld mag zetten. Doodeng, maar na zo’n twee uurtjes zit een zwart-witte kater met een prachtige lange staart (met wit puntje) moe maar tevreden naast me. Het luikje heeft geen geheimen meer voor hem.
Wammes, je bent met vlag en wimpel geslaagd voor je inburgering en een levende reclame voor het nemen van een volwassen asiel- of Kattenzorgkat.
Welkom in ons Poezenparadijsje!!!
Nel Verbeek.