Engeland in de ban van kattenslachter die al 400 keer toesloeg

Na Londen zijn nu ook andere Engelse steden in de ban van een ‘psychopaat’ die al ruim twee jaar lang katten doodt, verminkt en op bizarre wijze tentoonstelt. De seriemoordenaar zou minstens 400 keer hebben toegeslagen en de vrees bestaat dat hij binnenkort menselijke slachtoffers gaat zoeken, melden Britse media.

Bron: Ad.nl, 6 december 2017, Caspar Naber 05-12-17, 18:55 Laatste update: 19:22

De laatst bekende gruweldaad van de ‘UK Cat Killer’ dateert van een week geleden. Toen werd in West Norwood in Zuid-Londen een onthoofde kat aangetroffen, zo meldde de politie op Twitter. Ze riep op tot waakzaamheid en gaf in een bijgesloten opsporingsbericht een signalement van de dader: ‘Een blanke man van in de veertig, tussen de 1.75 meter en 1.80 meter groot met kort donkerbruin haar en donkere kleding met een capuchon. Zijn gezicht is mogelijk pokdalig of heeft littekens, hij spreekt accentloos Engels en zou een hoofdlamp of zaklantaarn en rugzak bij zich kunnen hebben.’

De seriemoordenaar stond aanvankelijk bekend als de ‘Croydon Cat Ripper’, een verwijzing naar de zuidelijke voorstad van Londen waar sinds 2014 regelmatig dode en verminkte katten waren aangetroffen, vaak zonder hoofd en staart. Toen in 2015, 2016 en 2017 hetzelfde gebeurde in heel Londen en zelfs in voorsteden binnen of net buiten de Ring, de M25, kreeg de man de bijnaam ‘M25 Cat Killer’. Inmiddels wordt hij de ‘UK Cat Killer’ genoemd omdat de afgelopen maanden ook lijkjes van onthoofde en verminkte katten (maar ook vossen en konijnen) opdoken in Midden- en Noord-Engeland (Northampton, Birmingham, Manchester en Sheffield) en zelfs op het eiland Wight voor de zuidkust.

‘Chirurgische precisie’

Rechercheurs hebben vastgesteld dat de kattenslachter zijn prooien steevast lokt met rauw vlees (vaak kip), ze buiten het zicht van woningen en bewakingscamera’s doodknuppelt met een stomp voorwerp en daarna ‘met chirurgische precisie’ en operatiehandschoenen onthoofdt, van hun staart ontdoet en opensnijdt. Als hij genoeg tijd heeft dan verwijdert hij de ingewanden en het bekken. Vervolgens legt hij de kattenlijkjes in een speciale houding – als een soort handtekening – op plekken waar de baasjes ze wel moeten vinden: op hun auto, onder het slaapkamerraam en op plekken waar kinderen komen. Soms neemt hij de karkassen mee om ze na een paar dagen te dumpen op een gemakkelijk te vinden plek in de buurt van de plaats delict.
,,De psychologische impact is enorm”, verklaarde oud-inspecteur Mick Neville van de Londense politie gisteren tegenover het Britse boulevardblad The Sun. ,,Baasjes en andere mensen die zo’n verminkt kattenlijkje vinden, zijn voor de rest van hun leven getekend door de ervaring.”

Seriemoordenaars

Op basis van het patroon van de misdrijven veronderstellen we dat deze seriemoordenaar een vorm van bevrediging krijgt van zijn handelen
Mick Neville, politie-inspecteur
Iedereen die opzettelijk en zonder reden dieren mishandelt, lijdt volgens de gepensioneerde politieman aan een ernstig persoonlijkheidsstoornis en is ‘waarschijnlijk’ een psychopaat. ,,Seriemoordenaars als Ian Brady (doodde vijf kinderen van 10-17 jaar tussen 1963-1965 in en rond Manchester), Ted Bundy (bekende 20 moorden op jonge meisjes en studentes tussen 1974-1979 in de VS) en de Boston Strangler (vermoorde in de jaren zestig 13 vrouwen in en rond Boston) belandden allemaal op het moordenaarspad na het zinloos doden van dieren. Een Amerikaans onderzoek wees uit dat dierenbeulen vijfmaal meer kans dan anderen lopen om geweldsmisdrijven tegen mensen te plegen. ,,Deze kattenslachter moet zo snel mogelijk opgepakt worden”, aldus Neville.

De leider van het Londense rechercheteam dat de gruwelijke feiten van de ‘Cat Killer’ onderzoekt – de onderzoeksnaam is #operationTakahe – bevestigt dat er een link bestaat tussen dierenbeulen en seriemoordenaars. ,,Op basis van het patroon van de misdrijven veronderstellen we dat deze seriemoordenaar een vorm van bevrediging krijgt van zijn handelen. De vrees bestaat dat die bevrediging verdwijnt en hij zijn aanvallen opschaalt naar mensen, in het bijzonder kwetsbare vrouwen en meisjes.”

De politie adviseert kattenbezitters om kattenluikjes ’s nachts dicht te houden. Dit omdat de ‘kattenslachter’ uitsluitend in de nachtelijke uren opereert én omdat hij de afgelopen twee maanden met steeds kortere tussenpozen toesloeg. Dierenrechtenorganisatie Peta looft een beloning uit van 10.000 Pond (ruim 11.000 euro) voor de gouden tip die leidt tot de aanhouding van de ‘UK Cat Killer’.

Analyse (december 2021)

In juli 2018 schreef Stephen Harris, gepensioneerd hoogleraar milieuwetenschappen aan de Universiteit van Bristol, die 50 jaar lang vossengedrag had bestudeerd, een artikel in New Scientist. Hij beweerde dat er geen “moordenaar” was, en het patroon van stomp trauma (een zeer grote kracht op een lichaamsdeel), gevolgd door het verwijderen van de kop en staart zodra het bloed is gestold, kwam overeen met verkeersongevallen in combinatie met poepruimen door vossen.
In de jaren negentig was er een soortgelijke paniek na de ontdekking van tientallen kattendoden in Groot-Londen. De RSPCA heeft op dat moment het advies van Harris ingewonnen. Die gebeurtenissen leidden ertoe dat de Metropolitan Police Operatie Obelisk in 1998 opende. Ze lieten de zaak echter in 1999 vallen nadat Harris verschillende karkassen van katten had geïnspecteerd. Hij concludeerde dat ze waren gedood door auto’s en verminkt door vossen.
Harris verklaarde: “We weten al tientallen jaren dat vossen de kop of staart van karkassen kauwen, inclusief dode katten”.

Er zijn parallellen getrokken tussen de Croydon Cat Killer en morele paniek, waarbij publieke angst en lugubere krantenkoppen de perceptie van gevaar versterken, wat de autoriteiten onder druk zet om op te treden. Richard Ward, docent en historicus van misdaad en aangifte van misdaad aan de Universiteit van Exeter, heeft verklaard dat de totstandkoming van Operatie Takahe het resultaat lijkt te zijn van een dergelijke morele paniek.

In december 2021 werd een gedetailleerde analyse van het beschikbare bewijsmateriaal gepubliceerd in het tijdschrift Veterinary Pathology. Op basis van bewijs van postmortaal onderzoek, DNA-analyse en CT-beeldvorming concludeerden de auteurs dat de dood van de katten, waar een oorzaak kon worden vastgesteld, door predatie, natuurlijke of accidentele oorzaken was, en dat de verminkingen consistent waren met te zijn veroorzaakt door vossen.