Vajèn van den Bosch over haar twee katers

Twee katers

Al in de vroege lente van haar leven brak Vajèn van den Bosch door na een verpletterend optreden in The Voice Kids. Nu is ze een ware musicalbabe, die zelfs het hart van Gloria Estefan veroverde. De twintiger geniet van het succes. Maar onvoorwaardelijke liefde vindt ze thuis, bij haar twee kattenkinderen Frommel en Doezel.
Vajèn van den Bosch (1998) komt uit het Brabantse Oijen, maar woont nu met haar twee katers in Amsterdam. Ze is al vanaf haar tiende actief als zangeres, musicalactrice, actrice en stemactrice. Op dertienjarige leeftijd brak Vajèn door met haar optreden in de finale van The Voice Kids. Daarna kwam haar carrière in een stroomversnelling: ze speelde onder meer in de tv-series Spangas en Nieuwe Tijden, en kreeg rollen in musicals als Grease, De Gelaarsde Kat en The Sound of Music. In 2017 en 2018 speelde ze Gloria Estefan in de musical On Your Feet! in het Beatrix Theater in Utrecht.

In haar Amsterdamse appartement drentelen de twee katers weer vrolijk achter hun kattenmoeder aan. “Ze waren net even een beetje in de war van de fotoshoot,” glimlacht Vajèn. “Zul je altijd zien: komt er iemand om mooie foto’s van ze te maken, zitten zij onder de bank te koekeloeren. Doen ze normaal nooit. Die klikjes van de camera vonden ze maar niks… Ik zag ze elke keer een beetje opveren van schrik. Gelukkig zijn het toch nog mooie foto’s geworden. Met lekkere kattensnoepjes krijg je uiteindelijk alles bij ze voor elkaar.”

Met de poezen in Brabantse lockdown

Het is een rare tijd, sinds de wereldwijde uitbraak van het coronavirus. Ook voor Vajèn. Haar optredens zijn al meer dan een jaar uitgesteld. Er zijn wel mooie plannen, maar daar mag ze nog niets over zeggen. “Ik verheug me zo op de tijd dat de theaters weer opengaan. Heerlijk! Dan ga ik helemaal los.” Tijdens de eerste coronagolf, in maart en april vorig jaar, zat Vajèn in lockdown bij haar ouders in Brabant, samen met haar zusje, Frommel en Doezel. “Brabant was toen het epicentrum. Wij werden meteen hard met onze neus op de feiten gedrukt. Opa overleed heel snel aan corona. Het was zo verdrietig. Boven de rivieren speelde de angst voor het coronavirus toen nog helemaal niet zo. Vrienden en vriendinnen uit Amsterdam kenden niemand met corona. Voor mij was het echt heel heftig om direct geconfronteerd te worden met wat corona is. Gelukkig zijn we een hecht gezin, dus we hadden veel steun aan elkaar. Het was ook gek om ineens een heel lege agenda te hebben. Eerst dacht ik nog: dit duurt maar even. Over een paar weken is alles weer normaal. Maar dat gebeurde niet. Ja, dat was wel even afkicken.”

Doezel wilde in Hamburg op avontuur

“Ik ben opgegroeid met dieren. We hadden thuis katten, konijnen, cavia’s, kippen en een hondje. Mijn zus, vader, moeder en ik zijn echte dierenvrienden. Al die dieren om me heen gaven me een bron van warmte. Het zijn zulke trouwe wezentjes. Daarom vind ik het nu ook zo fijn om die liefde van Frommel en Doezel om me heen te hebben. Het is zo gezellig. Ik vind dat dieren je zo goed kunnen aanvoelen. Als ik ergens om moet huilen, dan komen die twee echt naar me toe. Daar heb ik dan steun aan. Twee jaar geleden moest ik voor een aantal maanden naar Duitsland, om in de voorstelling PARAMOUR van Cirque du Soleil te spelen. Ik heb Frommel en Doezel meegenomen, wilde per se dat ze erbij waren. Duitsland is natuurlijk niet het einde van de wereld, maar ik was daar toch alleen. Met die twee erbij voelde ik me een stuk minder eenzaam en bang. En mijn appartement werd er ineens een stuk huiselijker door. Vooral Doezel vond het interessant om in een andere omgeving te zijn. Op een avond, ik moest bijna het toneel op, kreeg ik een telefoontje van mijn buurman. Hij had Doezel gegrepen vanuit zijn dakraam en naar binnen getrokken. Wat bleek achteraf: Doezel had zelf een tussendeur opengemaakt, door op zijn achterpootjes te gaan staan en met zijn voorpootjes aan de klink te hangen. Vervolgens zag hij dat het dakraam op een kier stond. Daar heeft hij met zijn sterke dikke hoofd net zolang hard tegenaan geduwd dat het openging. Doezel wilde kennelijk op avontuur in Hamburg. Gelukkig is dat daarna nooit meer gelukt. Daar heb ik een stokje voor gestoken, door ook alle ramen potdicht te houden. Jeetje, ik zou het mezelf nooit vergeven als er wat met die twee gebeurt.”

Maf: Frommel apporteert als een hond

“Doezel en Frommel zijn echt twee kleine kleutertjes. Als ik thuis ben in Amsterdam lopen ze de hele tijd achter me aan. Gisteren zei een vriendinnetje nog tegen me: jeetje, wat is die Doezel groot zeg! Dat klopt, hij is erg groot voor een kater. Dat vindt de dierenarts ook. Hij houdt ook zó van eten… En hij is ontzettend lui. Met z’n dikke lijf en megawangen ligt hij lekker de hele dag te slapen. In tegenstelling tot Frommel. Dat is echt een ADHD-kat. Hij rent de hele dag door het huis. Het is misschien maf, maar hij apporteert dus als een hond. Als ik een elastiekje door de woonkamer gooi, gaat hij het halen en legt het weer voor me neer. Doezel zit er dan een beetje bij te kijken. Het zijn twee totaal verschillende beesten. Frommel heeft veel meer oog voor wat er om hem heen gebeurt. Ik neem ze regelmatig mee naar mijn ouders in Brabant. Frommel klimt in de tuin dan meteen in een boom. Ik moet daar echt bij blijven, want ik ben als de dood dat hij wegloopt en een straat oversteekt. Vooral Frommel is heel snel. Doezel lummelt alleen maar een beetje rond in het gras. Meestal doe ik ze ook een tuigje om als ze in de tuin zijn. Met een lang koord eraan, zodat ze niet weg kunnen lopen. Gewoon voor de zekerheid, om nare dingen te voorkomen.”

Aan gezellig samen op de bank zitten doen ze niet

“Doezel en Frommel lijken wel op elkaar, maar ze komen niet uit hetzelfde nest. Ik ging vijf jaar geleden eigenlijk Doezel ophalen uit zijn nestje. Maar er bleken twee nestjes. Toen ik vroeg of de kittens van dat andere nestje al verkocht waren, zei het bazinnetje: ‘Nee, één katertje nog niet. En die zit nu bij je op schoot.’ Ik was gelijk verkocht en zei: ’Oké, doe die dan ook maar.’ En had ik er opeens twee. Ze zijn nu vijf jaar samen en onafscheidelijk. Je kunt ze alleen niks leren. Katten zijn supereigenwijs, trekken hun eigen plan. Ik zou Frommel heel graag willen optillen, maar daar houdt hij niet van. Hij wil alleen geaaid worden. Echt voor langere tijd bij me op de bank liggen, doen ze ook allebei niet. Soms zie je op social media dat mensen uren met hun katten op de bank liggen. Doen Frommel en Doezel niet aan mee. En dat vind ik weleens jammer. Maar ja, als zij dat niet fijn vinden, dan hoeft het van mij ook niet. Ze mogen alles van mij. Overal op, onder of in. Alleen de ruimte waar mijn kleding hangt is verboden terrein. Het is hier namelijk al zo’n harenfestijn, als die op mijn kleren komen, krijg ik ze er nooit meer van af. Ik vind het heel leuk om naar Frommel en Doezel te kijken. Ze zijn zo tevreden met wat ze hebben, ook al is het nog zo klein. Ze zijn al dolgelukkig met een snoepje of een aaitje. Ze leven ook zo lekker in het moment. Daar kunnen wij als mensen nog wat van leren. Heerlijk om te zien hoe goed ze kunnen luieren. Of hoe ze genieten van spelen met een elastiekje.”

Je moet echt je best doen voor je huisdier

“Frommel en Doezel zijn mijn kinderen. Mensen kunnen dat gek vinden, maar zo voelt dat echt. Ik vind dat je huisdieren bloedserieus moet nemen. Ik maak me heel druk om mensen die in coronatijd aan puppy’s zijn begonnen. Wat gebeurt er met die dieren als het gewone leven weer begint? Ik houd mijn hart vast. Volgens mij stromen de asielen dan vol. Ik vind het frustrerend om te zien dat sommige mensen de waarde van een huisdier niet inzien. Als je eraan begint, moet je je eraan verbinden zolang het dier bij je is. Je moet echt je best doen voor je huisdier. Je hebt ze tot de dood je van ze scheidt. Je kinderen doe je toch ook niet weg omdat het even niet goed uitkomt!”