Youp naar dokter

Youp moest weer eens naar de dokter; ik had tijdens een knuffelpartij een zwarte plek op zijn kin ontdekt. Mijn eerste reactie was: hij heeft weer onder de auto gelegen om olie te verversen of het een en ander door te smeren. Zo is hij al vaker binnen gekomen, smeer in z’n vacht, olie op de kop en vette pootjes. Meestal ruik je wel dat het om olie of vet gaat. Maar dit keer rook ik niet de bekende lucht van afgewerkte vetten en oliën. Ook met afwasmiddel waren de zwarte vlekken niet te verwijderen. Wij kijken het nog even aan dachten wij, want hij krabt er niet aan en schijnt er ook geen last van te hebben.
Maar omdat Youp een mooie jongen is, misstaat de zwarte plek op zijn bekkie. Dus de dierenarts gebeld. Onze oude bekende dierenarts was er niet, en de nieuwe snapte niet dat onze Youp zo nu en dan onze auto en die van de buren inspecteerde op droge aslagers en lekkende pakkingen bij het carter.
Wij binnen bij de dierenarts met Youp. Op de behandeltafel stapte meneer zomaar uit zijn transportmand, klaar voor de nieuwe dierenarts. Ik zag wel aan Youp dat hij de man niet kende, maar goed, hij droeg ook een witte jas, dus het was wel goed.

Dit bezoek aan de dierenarts leek wel een gehele APK voor katers. Ja, zei de dierenarts, hij is al negen en een half jaar oud en hij begint aan de seniorenleeftijd. Had je Youp moeten zien kijken!
Wat seniorenleeftijd? Ik had het vermoeden dat hij de witte jas aan zou vallen, oren in de nek en plat op de buik liggen. Ik zou mij een bult hebben gelachen als Youp de witte jas zou hebben getrakteerd op een haal.
Maar goed, de APK ging door: Oren schoon, ogen ook perfect, spieren op de rug sterk en goed ontwikkeld. Tussentijds vroeg de witte jas of Youp nog wel rende en kon springen?
Ik dacht bij mij zelf, maar zei het niet, nee de sterke spieren heeft hij van het liggen in zijn mandje. Wij dragen hem de tuin in en weer terug op de kattenbak. Je weet nooit hoe de nieuwe witte jas mijn vrijpostigheid had gewaardeerd.

Maar toen trok de witte jas Youp zijn bek open om de tanden en kiezen te bekijken. Jeetje, daar bleef niet veel goeds van over. De hoektanden hadden niet de juiste kleur en ook de kiezen niet, ja, ja ook daar was een onderhoudsbeurt nodig. Toen kwam de klap op de vuurpijl, Youp moest op de weegschaal.
Hij was volgens de witte jas 15% te zwaar!! Met andere woorden, hij zette 4,35 kg op de weegschaal. Yes dacht ik, een stevige jongen en geen watje die door de eerste de beste windvlag op zijn rug valt. Nee, deze jongen blijft gewoon doorlopen, ongeacht de windkracht.
Maar nee, 15% te zwaar. Ik bekeek de witte jas, maar geen gram teveel op het lijf. Een afgetrainde dierenarts. Een hekel aan te dikke dieren.
Hij trok aan Youp zijn jas en liet zien dat Youp ruim in zijn vel zat.
Ik probeerde nog in te brengen dat dit allemaal ongetrainde spieren waren, maar dat liet de witte jas niet gelden.

Dus Youp moet op dieet. Hij eet ’s morgens een zakje Du Chef à 85 gram, tussendoor een paar brokjes van een bekend merk voor het onderhoud van de tanden en kiezen, en verder een paar brokjes voor het onderhoud van de vacht en de huid. In de avond krijgt hij een lekker zakje vis, vlees of ander van het leven beroofd dier. Bij elkaar op geteld is het niet meer dan 200 gram voedsel uit het zakje, en een paar gram of meer droogvoer voor het onderhoud van het lijf en tanden.
Voel ik mij door de fabrikant van het droogvoer in de maling genomen? Jawel!
De fabrikant claimt schone witte tanden en kiezen en een gezond gebit. Vandaag ben ik met de neus op de feiten gedrukt dat Youp toch niet het stralende gebit heeft dat de fabrikant heeft voorspeld.
Dus de ultrasone behandeling van het gebit staat Youp nog te wachten.
Zou ik de kosten voor deze behandeling op de fabrikant kunnen verhalen? Ik vrees dat deze een eindeloos verhaal heeft waarom Youp niet de mooie witte tanden heeft zoals beloofd.

Nu is de vraag, hoe kunnen wij Youp op dieet zetten?
In de ochtend is hij gewend een zakje vlees of vis van Du Chef te eten, geef ik het niet dan trekt hij de repen stof uit mijn ochtendjas. Nu ben ik van mening dat het zakje Du Chef voordeliger is dan een nieuwe ochtendjas. Over de hele dag mag hij zich te goed doen aan de brokjes van de eerder vermelde fabrikant.
En in de avond, ja dan komt de stakker weer naar mij toe met een blik in de ogen: alsjeblieft, ik rammel van de honger. En wat doe je dan, je trekt een zakje open van het allerheerlijkste voedsel voor ons manneke. En wat doet hij, hij eet de helft op en bewaart de rest voor de nacht. Over een zuinige eter gesproken.

Hoe kan hij nou te zwaar zijn geworden met dit minimale voedsel, ik ga op onderzoek uit in de buurt, misschien schuift hij ergens anders aan tegen etenstijd, of misschien tussendoor.
Of klopt de weegschaal van de witte jas niet. Ik hou het op het laatste.