Zo verdrietig, zo stil!

Zo verdrietig, zo stil!

Afgelopen zondag werd ik niet wakker gemaakt door het krabbelen aan de slaapkamerdeur. Ook werd er geen moeite gedaan het dekbed van me af te trekken. Het was rustig. Voor Drusilla het vlees klaargemaakt en voor Sannah de brokjes.
Na de zondagse wandeling met Youp bleek dat Drusilla had moeten braken. Ze zag eruit als een zielig hoopje. Ik heb alles schoongemaakt en haar lekker geknuffeld, maar het wordt duidelijk dat ze steeds meer inlevert en dat het niet goed gaat. Morgen maak ik een afspraak met de dierenarts, ze is ook weer afgevallen en lijkt steeds minder vaak blij te zijn. Wel komt ze veel op schoot zitten om geknuffeld te worden.

Woensdagmiddag kunnen we bij de dierenarts terecht die ook de kiesjes getrokken heeft en een biopt heeft opgestuurd. Het biopt dat door het laboratorium zoek is geraakt. Ik wilde geen nieuw biopt, dan moest ze nogmaals onder narcose en dat had Drusilla absoluut geen goed gedaan. Mijn vermoeden is dat de tumor inderdaad aanwezig is en gegroeid omdat ze weer afvalt. Ik bereid ons allen voor op het eind van haar leventje, maar kan dit überhaupt?

Maandag, dinsdag en woensdagochtend wordt ik weer wakker gemaakt door Drusilla er aan hangen zodat je naar binnen kan en het vrouwtje wakker kan maken om het eten klaar te zetten. Jaaah, dan slaan Haar trucje werkt nog steeds op de deurklink springen met je hele gewicht (2.3 kg! ach) er aan hangen zodat je naar binnen kan en het vrouwtje wakker kan maken om het eten klaar te zetten. Jaaah, dan slaan .twijfels weer toe en slaap je afschuwelijk slecht, mag je deze keuze maken, ja je moet deze keuze maken! Maar toch . . . .

Bijna 16 ben je Drusilla, kom we gaan naar de dierenarts, niet bang zijn ik ben er bij, ik ga zo ver mogelijk met je mee, ik houd je vast, och lieverd! We zijn binnen en de dierenarts voelt aan haar nekje, ja dat is duidelijk, het is gegroeid, goede keuze, dat doe je voor een huisdier waar je van houdt.
Ik kan haar niet missen, maar het moet, ik houd haar vast knuffel haar en praat met haar, neem haar op schoot en mijn tranen vallen op haar magere lijfje. Ze is zo lief. Langzaam valt al haar spierspanning weg en blijft alleen het hartje kloppen. Dag lief vriendinnetje van mij. Bedankt dat je er zoveel jaren voor mij was. We hebben samen zoveel beleefd, lief en leed gedeeld. Je hebt me getroost, samen gespeeld en op elkaar gemopperd. Fijn dat je er was. Dag vriendinnetje.
De dierenarts geeft het laatste spuitje en Drusilla is er niet meer. Ze wordt gecremeerd en haar as wordt uitgestrooid bij die van Kaleb.

Wanneer ik thuis kom zit Sannah vreemd te kijken, een leeg reismandje, ze komt naar mij toe en geeft kopjes tegen mijn hand. Vreemd kijkt ze rond, loopt naar de gang. Zou ze Drusilla echt zoeken? Het is vreemd stil in huis.

Hanny Prinzen. Verschenen op 4 februari 2017.