De bevalling van Spooky

Hans en ik zaten op hete kolen omdat ons poezenkind Spooky hoogzwanger was en maar geen dikke tepels had.
Er zat wel vocht onder de tepels, dus er moest melk zijn, hoopten we.
Ook was Spoekje gigantisch dik, ze woog van 2.1 nu 4.9 kilo. Maar ze liep niet met lapjes te zeulen of in dozen of kasten te graven.
Ze was toch niet schijnzwanger?

6 maart 2011.

In de middag, om een uur of twee ging Spoekje ineens naar haar nest. Dat was heel raar omdat ze er eerst maar niet naar omkeek, en nu, patsboem, keek ze me aan, ging naar de doos, ging liggen en mauwde.
Daarna kreeg het arme beestje meteen weeën, net alsof ze hikt maar vooral in haar buik.
Al vrij snel was er iets te zien, daar was de eerste al. Al kon ik er niets aan herkennen, het was alleen maar een donker bolletje.

Het arme poezenbeestje kon geen rust vinden en ging naar een plek onder de bank, daar kon ik haar helemaal niet helpen, dus we hebben haar er voorzichtig onderuit moeten halen en op een handdoek gelegd. Ze had steeds meer pijn en mauwde zo zielig, dat was echt naar, vooral omdat je niet kan helpen en het sufferdje ging weer lopen en toen, plop, stak er ineens een beestje uit. Ploep, zomaar ineens was er een heel lijfje, maar jemig, geen kopje, het was een stuitligging. Dat betekent dat het kontje er eerst uit komt.

Ik dus dat piepkleine lijfje voorzichtig vasthouden en nog voorzichtiger eruit proberen te trekken. Spoekje kreeg geen weeën meer en de pootjes bewogen af en toe, dus dat was heel eng. Want ik wist dat het stakkertje dan geen lucht meer kreeg.
Maar we moesten doorzetten en ik bleef Spoekje over haar buik wrijven tot ze weer weeën kreeg.
Gelukkig kreeg ik het kopje er uit, en het beestje had de placenta er nog aan, maar het kleintje ademde nauwelijks en dat was erg eng!!!

Toen moest ik de navelstreng doorknippen en dat bloedde best flink, maar gelukkig bleef het niet bloeden.
Het kleintje lag zo eng naar lucht te happen, het had nog vocht in de longetjes.

Ik moest dus eerste hulp voor kleine poezenbabytjes die bijna stikken, doen. Dat arme beestje was zo piepklein en teer, maar ja, het was een kwestie van leven of dood.
Ik zoog dus het vocht uit het neus en mondje, snel uitspugen in een washandje en nog een paar keer tot het beestje ging ademen. Dat ging gelukkig vrij snel al rochelde het eerst nog een beetje.

De eerste was een poesje.
Hans en ik waren dolblij, maar het kleintje lag zo eng stil. Ik begon het te wrijven, Hans was druk met filmen en fotograferen.
Na een paar keer begon het poesje steeds beter te ademen en ook te piepen, maar ploep, daar kwam de tweede bij Spoekje al.
Ik gaf het kleintje aan Hans, want dit ging mij te snel en Spoekje ging rond de tafel lopen met het lijfje er al half uit en ging daarna in een hoek liggen hijgen, zo naar en zielig.
Hans gaf het poesje aan Spoekje die het ijverig ging likken zodat het alle kanten op tuimelde maar daardoor ging het wel steeds harder mauwen.

Bij Spoekje stak steeds meer uit en ik kon het lijfje al zien.
Ook dit kleintje was weer een stuitligging, maar dit ging gelukkig sneller eruit, al waren het lijfje en kopje veel groter.
Ik moest het kopje er weer uit trekken, dat was heel eng want het wou eerst niet en het nekje rekte helemaal uit, brrrr. Dat deed Spoekje ook flink pijn.
Gelukkig, daar was poezenbabytje dan, ook weer met het vlies en de placenta eraan. Dat moest ik er ook er afknippen, brrr, je kan al het bloed er door heen zien lopen en het spuit er dan ook echt uit.
Daarna de rest van het vlies van het kopje afwrijven en weer vocht uit het neusje zuigen, maar dit kleintje zat gelukkig niet zo lang vast en ademde al vrij snel goed.
Dit was een katertje.

We legden de twee kleintjes in een doos met in theedoeken beugels Grols met warm water erin, maar wat koelen die flessen snel af zeg!
Dan maar de kleintjes in een trui gewikkeld en daar bleven ze lekker rustig in liggen.

Nu duurde het even wat langer met de weeën, Spoekje begon ook flink te bloeden en kon geen rust vinden en ging dan weer hier in een hoek, dan weer naast de tafel liggen.
En wij er met doeken achteraan zeulen, want ze bloedde steeds erger en dat maakte plekken op het tapijt.
Spoekje wou weer onder de bank, maar dat mocht ze niet van ons en ze keek ons zo vragend aan, zo van: “help me nou!?”. Dat was erg zielig.
Gelukkig kwam er weer wat uit haar, er kwam vrij snel weer een bolletje te voorschijn, maar gatverdarrie, dit was ook alweer een stuitligging!

Gelukkig kon ik dit kleintje er vrij snel uittrekken, het was ook de kleinste van de drie en het ademde en piepte meteen en toen ik het Spoekje gaf begon ze het meteen te wassen.
Nou, dat was het dan, drie prachtige kleine schattige poezenkleintjes.
Alleen zien ze er zo heel anders uit als Spoekje en Chippie, die zijn vrij wit.
Maar deze drie zijn net kleine cypertjes, lichtgrijs met allemaal zwarte stipjes en streepjes.

Spoekie haar tepels waren nog helemaal klein en ingezonken en we moesten ook nog een boel haar van haar buik wegknippen, zodat de kleintjes de ingezonken tepels konden vinden.
Maar toen de poezenbabytjes eenmaal aan het zuigen waren begonnen, gingen de tepels ook vrij snel uitgroeien.

Na een dagje zijn ze prachtig knalroze en bijna een centimeter lang.
Ik moet de kleine sufferdjes er ook steeds mee helpen om ze te vinden want de sukkeltjes zouden anders ergens bij de achterpootjes uitkomen.

We hebben het poesje Loepje genoemd, maar dat kan ook nog Loebie of Loebbeke worden, ze is vernoemd naar onze laatst gestorven lieveling.
Namen als Rafaël, Florian, Sammie of Dean vond Hans maar niks.
Mijn allereerste kat heette Mikkie en zo mag onze tweede heten en Hans vond de naam Henkie wel leuk voor de derde.

Hartelijke groetjes van: Hans, Petra.
Spoekje en Chippie
Loepje, Mikkie en Henkie.

Zie ook de andere verhalen:

Zwangerschap
De bevallingen
De bevalling van Banjer
De bevalling van Indy
De bevalling van Vampie