Voetstapjes in de sneeuw

Nee hè! O nee, niet weer!

Maar goed, ons wordt niets gevraagd. De wereld is weer eens wit.
Sannah zit op de leuning van de stoel en miauwt luid en duidelijk in mijn oor met de boodschap dat ze even buiten wil kijken. Mij best San, maar eerst moet de merel zijn ontbijt nuttigen, deze pikt nog gretig in het vetbolletje dat in de appelboom hangt. Sannah vindt dit onzin, maar legt zich hier met een krengerige miauw bij neer.

Even later open ik de tuindeur en Sannah huppelt naar buiten, in haar kielzog volgt wat aarzelend Drusilla. Het is duidelijk dat beide dames deze winter vaker sneeuw hebben gezien, de sneeuw voelt vertrouwd, alhoewel Drusilla er minder op gesteld is dan Sannah.

Verstoppertje spelen!

Wanneer beiden uitgespeeld zijn komen ze weer binnen en laten zich gewillig afdrogen!
Hun koude lijfjes warmen ze lekker bij de verwarming, dat is genieten hoor!
Wat ik niet begrijp is dat ze nog steeds plezier beleven aan al dat wit. Ik wil voorjaar, lekker naar buiten, gezellig de tuin in! Dat heb ik niet meer met sneeuw, zou het deze winter echt de laatste keer zijn dat alles onder een witte deken verdwijnt? Wat mij betreft wel, ik wil warmte, zonlicht, je niet meer dik inpakken wanneer je naar buiten gaat om een luchtje te scheppen.

Zou het “wishful thinking” zijn?
Ik vraag Sannah of ik wel kan gaan werken, ik moet immers een eind rijden. Ze draait me pontificaal haar brede ruggetje toe, een witte wereld, waar hebben we het over? Dat is haar geen discussie waard. Mijn verdediging dat de NS waarschijnlijk de winterregeling in laat gaan en dat er minder of geen treinen rijden, vindt zij geen steekhoudend argument.
Ik ga dus maar, voetstapjes in de sneeuw achterlatend!

Hanny Prinzen. Verschenen 1 maart 2013