Op straat gezet en achtergelaten

Achtergelaten

Ik probeer mij te verplaatsen in een huisdier dat op straat wordt gezet, of achter wordt gelaten op de camping, in een haven of waar dan ook.

Wat zou dit dier denken als het weer op de bekende plaats terugkomt om te slapen, te eten, of de aanwezigheid van de baasjes zoekt om geknuffeld te worden. En dan is het baasje er niet meer, of het diertje is niet welkom meer. Het eerste probleem voor die schat is natuurlijk: hoe kom ik aan mijn eten, dat stond altijd klaar op een bekende plaats, waar moet ik vannacht slapen? Waar kan ik mijn liefde kwijt voor het baasje. Nergens meer, want het baasje heeft de benen genomen, niet bereid om op mij te wachten tot ik van een onderzoekende tocht in de omgeving terug ben gekomen. Nee, gewoon vertrokken met het idee “het beest redt het wel zonder mij”.
Al de liefde die in het dier is gestoken toen het nog klein en schattig was is in een klap vervlogen, want met het ouder worden komen ook de kosten voor de toenmalige “lieverd”, die misschien voor de kinderen als schattig speelgoed was bedoeld en nu een lastpost is geworden met alle kosten van dien, en vergeet niet de vakanties voor het gezin die opeens ontdekken: Verdorie, wij hebben nog een huisdier! Waar moet dat beest ( voorheen de schat) naar toe? Het pension kost ook heel wat, dat gaat van ons budget af, dus kunnen wij niet elke dag uit eten gaan, of wij moeten gaan bezuinigen op de drankjes, maar dat willen wij niet. Dus het beest moet de deur uit, want dat verziekt onze dure vakantie. Dit was wel het schatje dat een aantal maanden of jaren ervoor in huis is gehaald, en nu moet vertrekken, het is een wegwerpartikel geworden, want het past niet meer in het vakantiebudget.

Wij hebben het geluk gehad om een aantal van deze stakkers in ons huis te mogen opnemen. Eentje (9 weken oud) moest worden verdronken omdat er geen plaats meer voor was, een lieverdje uit het asiel, een afstandskat! Hoe verzin jij het!!! De ander gered uit de handen van een dame die de kat niet leuk meer vond en het dier de dag moest slijten tussen het slaapkamerraam en de gordijnen.
Nummer vier kwam bij de kattenopvang vandaan omdat de nieuwe vriend van de eigenaresse de kat niet leuk vond en deze heeft getrakteerd op schoppen en meppen met de plaatselijke krant. Tot overmaat van ramp is bij dit stel nog een kindje gekomen en toen was de kater helemaal het bokkie en moest naar het asiel, want uithalen naar de nieuwe schat (de nieuwe koter) kon niet worden getolereerd.

De laatste aanwinst voor ons was een rode kater, achtergelaten op de camping. Vakantie voorbij, jammer wij moeten naar huis, dus jij zoekt het maar uit (de kater dus).

Gelukkig waren wij er snel bij om deze geweldige kater te kunnen bevrijden uit de kattenopvang. Deze geweldenaar beheerste de Nederlandse taal nog niet, dus wij probeerden in de talen die ons ter beschikking stonden deze man duidelijk te maken dat hij nu een nieuw huis had gevonden, en hij de hoofdrol naast de al aanwezige poes mocht spelen.
De kater snapte er niets van wat wij bedoelden, wel dat zijn eten klaar stond, en hij ook ons bed mocht gebruiken als slaapplaats.

Op een avond lagen wij te kijken naar de Tv, een Duits programma. Daar gingen de oren van de kater toch van omhoog en hij keek gespannen naar de Tv. Vanaf dat moment hebben wij de man in ons beste Duits toegesproken, en hebben het vermoeden gehad dat deze geweldenaar door Duitse campinggasten is achtergelaten.

Nu verstaat deze kerel heel goed de Nederlandse taal en is een verrijking van ons gezin geworden. Hij heeft in de avond alleen maar de uitnodiging nodig: Youpie, kom op, wij gaan een tukje doen, en die grote kerel ligt al op ons bed, klaar om geknuffeld te worden en om te luisteren hoe lief hij wel is geweest de hele dag.
Je begrijpt niet wat mensen kan bezielen om een geliefd huisdier ergens achter te laten, of erger het dier aan een boom of iets dergelijks vast te binden om op vakantie te gaan, en zich zo van het eens zo geliefde huisdier te ontdoen.

Heeft onze rode zwerver toch geluk gehad om bij de kattenopvang terecht te zijn gekomen en dat wij hem daar op tijd gezien hebben. Het had zo moeten zijn.

Ellie en Helmut Lachner, Alkmaar