Ga naar de inhoud

Luisteren

  • door
Henriette Ronner-Knip. De pianoles. Teylers Museum Haarlem

Drusilla heeft een speciale manier van luisteren.
Wanneer er haar iets verboden wordt reageert ze met een klein verontwaardigd geluid. Zo ook wanneer ze op de badkamer komt en als vanouds de kastdeur open maakt. Op mijn, néé, krijg ik weer dat speciale kleine verontwaardigde geluid te horen. Net geen miauwtje, maar op een dusdanige toon dat je weet, hier is ze het absoluut niet mee eens. Kaleb heeft een heel andere manier van luisteren. Hij doet gewoon of hij niets gehoord heeft. Na nog een vermanend, néé, druipt hij af, mij ondertussen geen blik waardig keuren. Het is alsof ik niet besta.
Gisteravond op onze “afval” club kreeg ik van een invalcoach nog een andere manier van luisteren geïllustreerd. Zij hoorde je aan, ging vervolgens met haar eigen verhaal verder. In pedagogische kringen heet dit een gebrek aan “empatisch” vermogen.
Om even bij mijzelf te blijven, hoe luister ik eigenlijk? Ik denk dan wel dat ik meedenk met anderen, het is tenslotte mijn werk, maar hoe doe ik dat op een gewone dag? Is het niet afhankelijk van wat ik voel? Heeft één en ander niet te maken met wat je de periode daarvoor hebt meegemaakt?
Bij mij wel. Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat niets menselijks mij vreemd is. Maakt dit het werken met mensen juist zo boeiend? Is het daarom niet juist erg rustgevend dat wanneer je thuiskomt, Kaleb bovenaan de trap staat omdat hij je hoorde en nu aangehaald wil worden. Dat Drusilla zich ter aarde stort om op haar buikje gekriebeld te worden, ik denk het wel.
Néé, Drusilla, niet in de kast. Miau…..!!!!

Hanny Prinzen

Geplaatst op: 1 augustus 2007.

 
Naar De Arend Naar DEKBED Discounter
Naar Koopjedeal Naar WoonQ
Naar De kattenspeelgoed specialist Naar vergelijking Kattenverzekering

         

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.