Ga naar de inhoud
Mijn lievelingspose

Na een tijdje als zwerver geleefd te hebben ben ik via een tussenstop bij de kattenopvang uiteindelijk beland bij een gezin, bestaande uit twee tweebeners. Naar de lucht in het huis te oordelen moesten er nog meer soortgenoten wonen. Ik heb alles afgezocht, maar geen concurrenten, oftewel mee-eters gevonden. Misschien zijn die al vertrokken.
Toegegeven, ik had het slechter kunnen treffen.
Ik had gelijk een vaste slaapplaats, en gek genoeg hoefde ik niet meer mijn eten zelf te vangen, dat stond gewoon klaar op een vaste plaats. Ook een gewaarwording, het staat er gewoon.
Het verschil met het bestaan als zwerver is, dat ik mijn huis niet kan verlaten zonder dat een van de tweebeners mij moet helpen met het openen van de deuren, en als ik weer naar binnen wil, hetzelfde ritueel.

Denken als een kat

Ik hoorde wel eens van soortgenoten dat zij heel veel moeite moesten doen om iets gedaan te krijgen bij de tweebeners. Ik moet eerlijk zeggen dat die twee zich heel snel hebben aangepast. Wil ik naar buiten, hoef ik alleen maar met een poot aan de deur te krabben en de deur gaat vliegensvlug open, zij zijn zeker bang dat de verf eraan gaat. Dit hoef je mij maar een keer te laten zien, vergeet ik het nooit meer.

Kom ik een keer drijfnat van de regen binnen, doe ik alsof ik op “hun” bank wil springen, staat er in no time een van die twee klaar met een handdoek om mij af te drogen. Je ziet, ik hoef nergens moeite voor te doen, alles gaat vanzelf. Waarom zij nou zo zuinig op de bank zijn weet ik ook niet, ik vind het niet eens lekker liggen, dat ding is glad en ruikt naar koe.
Nu is het de kunst om er een dekentje op zien te krijgen wat wel lekker ligt en zacht is. Misschien moet ik maar eens mijn nagels aan dat ding scherpen, en wel waar zij bij zijn. Dan is de kans groot dat ik eraf gedonderd word, of het dekentje komt er toch nog voor mij. Het lijkt mij een heel goed idee om ze zover zien te krijgen om een emma matras aan te schaffen. Dat zit er voor mij ook misscheien wel een eigen dekentje bij. Kan ik ook lekker bij ze op het bed liggen.

Dan maar een eigen bank

Wel grappig vind ik dat die twee elke dag een andere vacht hebben, de ene dag is de vacht glad en de andere dag weer heerlijk zacht. Ik moet mij dan ook inhouden om niet mijn nagels erin te zetten. Heb ook moeten wennen dat die twee de hele dag op de achterpootjes lopen en nooit op vier pootjes, dat kan toch niet lekker lopen?
Ik heb het geprobeerd, maar verder dan een stap kom ik niet op twee pootjes.

Op dit moment verkeer in een testfase met die twee om minder smakelijk eten te weigeren, ook dat gaat weer tegen alle verwachtingen in op een soepele manier. Een gouden tip voor soortgenoten: Je loopt naar je voerbak, doe dat vooral heel enthousiast, stop vlak bij het bakje, ruik er even aan en ga dan van de droge brokjes eten. Maar niet meer dan drie of vier stukjes, anders denken de tweebeners: “Oh, hij heeft nog eten dus geen probleem.” Dit moet je de hele avond volhouden, en af en toe weer aan het blikvoer/zakjesvoer ruiken, de bovenlip optrekken en weglopen. Mooi zou zijn als je er nog bij kan niesen. Dat geeft aan dat het eten echt niet te genieten is. Maar blijf wel in de buurt om het eten in de gaten te houden.

Moet ik het hiermee doen?

De tweebeners zullen je wel roepen om te laten zien hoe lekker je eten wel niet is. Laat je niet verleiden om toch maar een hapje te nemen, dan is je kans op ander voer verkeken.
Als je dat kunt volhouden, heb je aan het eind van de avond gegarandeerd een schaaltje met ander eten staan. Staat het je weer niet aan, begin bij stap 1! Ik heb tot op heden met deze methode steeds succes geboekt bij mijn verzorgers.
Ik heb nooit geweten hoe makkelijk de tweebeners te manipuleren zijn. Dat versterkt mij in de gedachte dat wij katten slimmer zijn dan mensen. Ooit heb ik eens iets opgevangen bij de tweebeners: “het menselijk lichaam bestaat voor 90 procent uit water, ook de hersenen!” Komt bij mij de gedachte op: ja, ja, en water kan niet denken!

Dus medestrijders, jullie weten nu hoe om te gaan met mensen. Maar hou ze wel tot vriend door af en toe op hun schoot te klimmen en lief te tegen ze te doen. Geef op tijd een kopje, strijk langs hun pootjes en accepteer dat je wordt aangehaald. Zij weten toch niet dat jij met het kopjes geven je luchtje achterlaat voor een eventuele indringer in je rijk. Voorts doe je toch waar je zin in hebt, en je spoort de tweebeners aan om steeds weer aandacht aan jou te besteden. Maar ja, dat is voor je eigen bestwil en gemoedsrust. Vergeet niet om af en toe te laten merken dat je ook clementie hebt met de mensen. Een heel lang en lekker leven bij de tweebeners zal je deel zijn.
Heb jij het slechter getroffen moet je maar hier naar toe komen, ik heb het best en kan hier wel heel oud worden. Kijk maar naar mijn foto.


Ik kom nog even terug op die emma.matras. Die matras is er dus gekomen. Je ziet ook dat ik een fijne plek heb gekregen op een lekkere zachte bank. Dus niet die gladde bank, dat vond ik maar niks. En dat dekentje komt er ook nog wel. Dan kan ik toch weer lekker op hun bed liggen.

blauwe balk
 
Naar De Arend Naar DEKBED Discounter
Naar Koopjedeal Naar WoonQ
Naar De kattenspeelgoed specialist Naar vergelijking Kattenverzekering

         

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.