Ukkie, een cyperse poes, heeft meer dan 17 jaar bij ons gewoond.
Het afscheid
Ze kwam bij ons toen onze schoondochter haar ontdekte in de tuin van het bedrijf waar ze werkte. Ze heeft haar enkele weken steeds eten en drinken gegeven. Het gevolg was natuurlijk dat ze niet meer wegging. Dus belde ze ons op en legde uit wat de situatie was. Daar blijven kon natuurlijk niet. We konden dus kiezen:
- Ze blijft in Rotterdam en komt dan in de opvang of een asiel terecht.
- Ze komt naar ons toe.
De keuze was eigenlijk helemaal niet moeilijk. Wij wonen in een klein dorp in het noorden van Friesland en hebben een tuin die helemaal afgesloten is en waar de katten niet uit kunnen. Eigenlijk waren we ook een soort opvang, veroorzaakt ik het westen van het land, waar we het vele jaren druk hebben gehad met de Vereniging Kattenzorg te Dordrecht. Alleen maakten we dat niet in onze nieuwe woonplaats bekend. We wilden zelf de beslissing nemen om een kat op te vangen. We hadden geen zin om gedwongen te zijn om meer katten te nemen dan we zelf verantwoord vonden.
Zo gezegd, zo gedaan.
Een week later stonden ze voor de deur met het poesje van 11 weken.
Toen ze bij de groep kwam, begon ze tegen elke kat te blazen. Dit ging snel over, omdat de anderen eigenlijk helemaal niet reageerden. Alleen maar ruiken aan haar en dan waren ze weer weg. Op een na. Maar ze werd snel door de hele groep geaccepteerd, ook de twijfelaar. Die kon zijn uitzonderingspositie niet behouden en moest ook overstag.
Hiernaast zie je Ukkie (de kleine cyper) toen ze een kleine maand bij ons was. Hier is dus te zien dat het prima ging met de andere dieren. Linksboven zit ook nog de hond Rocky. Van deze hond hebben we een schilderij laten maken en een deel van zijn as zit in een honden urn. Deze urn en die van Ukkepuk staan naast elkaar. Eigenlijk waren ze onafscheidelijk. Waar Ukkie was, zag je ook Rocky.
Toen ze wat ouder werd, veranderde er niet echt iets in haar houding naar de anderen. Als vanzelf zagen de anderen haar als iemand die ze in vertrouwen konden nemen. Ze kon dus heel goed met de anderen opschieten. Zo nu en dan was het echter nodig dat ze moest optreden en dat werd altijd geaccepteerd.
In de groep had ze een speciale positie. Geen van de andere katten had het lef om haar maar een strobreed in de weg te leggen.
Als er een andere kat bij kwam, was het net alsof ze de nieuwkomer aan een soort onderzoek onderwierp om te beslissen of hij/zij wel in de groep welkom was.
Na haar onderzoek werd de nieuwkomer door de hele groep opgenomen alsof hij/zij al tijden onderdeel van de groep was.
Ze heeft zelf nooit kittens gehad, maar was een voorbeeldige moeder als er soms kittens moesten worden opgenomen.
In november 2019 hebben we afscheid moeten nemen van Ukkepuk. Jawel, zo noemden we haar meestal. Het was al heel lang geen Ukkie meer. Ze zag er altijd heel goed uit. Echt ziek is ze nooit geweest. De dierenarts zag ze alleen als die bij ons was. En dan kwam hij meestal voor de konijnen, want die moeten elk jaar worden geënt.
Ze is ruim 17 jaar bij ons geweest. We zullen haar toch wel missen en enkele andere katten waren op zoek naar haar.
Ze had inderdaad een aparte plek in de groep. We hebben haar laten cremeren en een deel van de as is verstrooid bij de andere katten en honden die we daar hebben gebracht. Zo blijven ze toch nog bij elkaar. Een ander deel bewaren we een urn voor katten. Die staat dus naast een urn voor honden. Beide urnen zijn gekocht bij Gedenkwebshop.nl.
Gerelateerde Berichten
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Heerlijk! Kattenkoekjes. Wij gebruiken cookies om onze site en onze service te optimaliseren. 