Vorige week werd ik gebeld, iemand wilde mij een welkomstbezoek brengen.
Erg aardig, beetje laat, maar toch: erg aardig! Vrijdagmiddag is alles gereed voor een gezellig bezoek. Drusilla en Sannah, fris en vrolijk geborsteld, de haartjes keurig in het gelid, zitten al vol enthousiasme voor het raam. Zij zullen eens laten zien hoe je nieuwe mensen verwelkomt!
De bel gaat en er staat een dame voor de deur met een vaasje rode ranonkeltjes. Ik vraag haar binnen te komen en ik zeg: ik hoop dat u niet bang bent voor katten. Op de een of andere wijze schoot vanochtend in een flits door mijn hoofd, dat het bezoek wel eens bang voor Drusilla en Sannah kon zijn. Raar maar waar, dat bedenk je toch niet?
Vandaar mijn vraag waarschijnlijk, maar het ergste komt nog! De dame in kwestie verstijft ter plekke in de deuropening! Ze verzet geen voet meer en maakt zonder omhaal van woorden duidelijk dat ze doodsbang is voor katten. Nu kan ik ontzettend veel snappen, ook dat iemand bang is voor katten, maar voor Drusilla?, voor Sannah?, de liefste “poezewoesjes” van de wereld toch niet!
De dame is duidelijk naar mij toe, hoewel ze de katten van 10 meter afstand mooi vind, ze gaat geen stap verder het huis in. En toen…., toen heb ik mijn principe over boord gegooid! Ik heb Drusilla en Sannah naar de slaapkamer gebracht en ze daar tijdens het bezoek van de dame gelaten. Nee, niet netjes van mij, ik heb altijd gezegd dat het hun huis is en dat mensen die katten haten of er bang voor zijn, maar niet bij mij thuis moeten komen.
Drusilla en Sannah zijn het met de gang van zaken dan ook niet eens. Ze springen tegen de slaapkamerdeur en krabbelen dat het een lieve lust is. Ik kijk naar de dame, erg ontspannen zit ze niet. Maak ik ook nog de opmerking dat het kabaal dat deze twee maken waarschijnlijk erg beangstigend is. De dame geeft maar geen antwoord, kan ik nog snappen ook, is niet zo diplomatiek. Al met al verloopt het bezoek voor mij en deze dame niet als gepland. Ze gaat na een kopje thee naar huis en laat het vaasje met rode ranonkeltjes achter.
Drusilla en Sannah verlos ik uit de slaapkamer, ze sprinten zonder mij een blik waardig te keuren, naar beneden. De ranonkeltjes staan vrolijk op tafel, maar niet voor lang. Sannah ontfermt zich over het boeketje en pakt een rode bloem uit het vaasje en mikt deze in een hoek van de kamer. De andere bloemen volgen al snel. Dat vind ik nu weer jammer, je kunt het ergens niet mee eens zijn, maar om dat nu af te reageren op de ranonkeltjes, vind ik te ver gezocht. Zuchtend drapeer ik de gehavende bloemen weer in het vaasje en geef ze een andere plek. Even later is het weer zo ver, een half afgebroken bloemetje ligt zielig in een hoek, aan de andere kant ligt de knop en onder de tafel de rest.
Voor Sannah is het duidelijk, zij (Drusilla en Sannah) niet gewenst, dan ook bloemen niet gewenst!!!
Hanny Prinzen
Geplaatst op: 1 april 2009.
Gerelateerde Berichten
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Heerlijk! Kattenkoekjes. Wij gebruiken cookies om onze site en onze service te optimaliseren. 